อวสานไรเดอร์? โดรนส่งอาหารเริ่มใช้จริงแล้ว

เทคโนโลยีการขนส่งกำลังก้าวเข้าสู่ยุคใหม่ที่น่าจับตามอง โดยเฉพาะในอุตสาหกรรมจัดส่งอาหารที่พึ่งพาแรงงานมนุษย์เป็นหลัก การนำอากาศยานไร้คนขับหรือโดรนมาใช้ในการส่งอาหารได้เริ่มขึ้นแล้วในหลายประเทศ และกำลังกลายเป็นทางเลือกที่น่าสนใจสำหรับผู้ให้บริการแพลตฟอร์มรายใหญ่ทั่วโลก

ภาพรวมของการเปลี่ยนแปลง

ประเด็นสำคัญที่สะท้อนถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้ประกอบด้วย:

• การใช้งานเชิงพาณิชย์: บริษัทแอปพลิเคชันส่งอาหารชั้นนำระดับโลกอย่าง Meituan ในจีน และ DoorDash ในสหรัฐอเมริกา ได้เริ่มให้บริการโดรนส่งอาหารแก่ผู้บริโภคจริงแล้ว ไม่ใช่เป็นเพียงโครงการทดลอง
• ประสิทธิภาพที่เหนือกว่า: โดรนสามารถลดระยะเวลาและต้นทุนการจัดส่งได้อย่างมีนัยสำคัญ โดยข้อมูลชี้ว่าสามารถลดเวลาได้ถึง 43% ในบางพื้นที่ และช่วยแก้ปัญหาการขาดแคลนแรงงานไรเดอร์
• การพัฒนาทางเทคโนโลยี: เทคโนโลยีการบินอัตโนมัติ โดยเฉพาะการบินนอกระยะสายตา (BVLOS) กำลังได้รับการอนุญาตและขยายการใช้งาน ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้โดรนสามารถปฏิบัติการได้ในวงกว้างและมีประสิทธิภาพมากขึ้น
• ผลกระทบต่อตลาดแรงงาน: การเข้ามาของโดรนส่งอาหารจุดประกายคำถามถึงอนาคตของอาชีพไรเดอร์ ซึ่งอาจนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงรูปแบบการจ้างงานและทักษะที่จำเป็นในอุตสาหกรรมโลจิสติกส์
• แนวโน้มในประเทศไทย: แม้จะยังไม่แพร่หลาย แต่มีการคาดการณ์ว่าประเทศไทยอาจเริ่มนำโดรนส่งอาหารมาใช้ภายใน 5 ปีข้างหน้า เพื่อรับมือกับความท้าทายในตลาดแรงงานและเพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขัน

จุดเปลี่ยนสำคัญ: เมื่อเทคโนโลยีโดรนพร้อมใช้งานเชิงพาณิชย์

อวสานไรเดอร์? โดรนส่งอาหารเริ่มใช้จริงแล้ว กำลังกลายเป็นหัวข้อที่ถูกพูดถึงมากขึ้นในแวดวงธุรกิจและเทคโนโลยี การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่ได้เป็นเพียงแนวคิดในอนาคตอีกต่อไป แต่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจริงแล้วในปัจจุบัน การนำโดรนมาใช้ในบริการส่งอาหารถือเป็นก้าวสำคัญของอุตสาหกรรมโลจิสติกส์ ที่มุ่งแก้ไขปัญหาคอขวดที่มีมานาน เช่น ต้นทุนแรงงานที่สูงขึ้น การขาดแคลนพนักงานส่งของในช่วงเวลาเร่งด่วน และความท้าทายด้านการจราจรในเขตเมืองใหญ่ เทคโนโลยีนี้จึงกลายเป็นคำตอบที่ผู้ให้บริการแพลตฟอร์มรายใหญ่มองว่าเป็นทางออกที่ยั่งยืน

ปัจจัยสำคัญที่ผลักดันให้โดรนส่งอาหารกลายเป็นจริงคือการพัฒนาของเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นระบบนำทางที่มีความแม่นยำสูง, แบตเตอรี่ที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น, ระบบปัญญาประดิษฐ์ (AI) สำหรับการวางแผนเส้นทางบินอัตโนมัติ และที่สำคัญที่สุดคือกฎระเบียบของภาครัฐในหลายประเทศที่เริ่มเปิดกว้างและให้การสนับสนุนการใช้งานโดรนในเชิงพาณิชย์มากขึ้น สิ่งเหล่านี้ได้สร้างระบบนิเวศที่เอื้อต่อการเติบโตของบริการรูปแบบใหม่นี้ และเป็นสัญญาณว่าภูมิทัศน์ของอุตสาหกรรมส่งอาหารกำลังจะเปลี่ยนไปอย่างถาวร

การมาถึงของโดรนส่งอาหารไม่ได้เป็นเพียงการนำเสนอวิธีการขนส่งใหม่ แต่เป็นการปฏิวัติโครงสร้างของธุรกิจ Food Delivery ทั้งระบบ ตั้งแต่การจัดการคำสั่งซื้อไปจนถึงประสบการณ์ของผู้บริโภคปลายทาง

บุคคลที่ควรให้ความสนใจต่อการเปลี่ยนแปลงนี้มีหลากหลายกลุ่ม ตั้งแต่ผู้ประกอบการร้านอาหารที่ต้องปรับตัวให้เข้ากับระบบการรับ-ส่งสินค้าแบบใหม่, ผู้บริโภคที่จะได้รับประสบการณ์การสั่งอาหารที่รวดเร็วและแม่นยำขึ้น, นักลงทุนในตลาดเทคโนโลยีและโลจิสติกส์ และที่สำคัญที่สุดคือกลุ่มแรงงานในอาชีพไรเดอร์ ซึ่งจำเป็นต้องจับตามองทิศทางของตลาดและเตรียมพร้อมปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงทางอาชีพที่อาจเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้

กรณีศึกษาจากยักษ์ใหญ่ระดับโลก: การใช้งานจริงที่เกิดขึ้นแล้ว

การนำโดรนมาใช้ส่งอาหารไม่ได้เป็นเพียงทฤษฎีอีกต่อไป แต่ได้ถูกนำมาใช้งานจริงโดยบริษัทเทคโนโลยีขนาดใหญ่ในหลายประเทศ ซึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์ถึงศักยภาพและความเป็นไปได้ของเทคโนโลยีนี้ในการแก้ปัญหาของอุตสาหกรรม Food Delivery สองกรณีศึกษาที่โดดเด่นที่สุดคือ Meituan ในประเทศจีน และ DoorDash ในสหรัฐอเมริกา

Meituan: ผู้นำจากแดนมังกร

Meituan แพลตฟอร์มบริการแบบออนดีมานด์ยักษ์ใหญ่ของจีน ถือเป็นผู้บุกเบิกและเป็นผู้นำด้านการใช้โดรนส่งอาหารอย่างแท้จริง บริษัทเริ่มศึกษาและพัฒนาเทคโนโลยีโดรนมาตั้งแต่ปี 2017 และได้เปิดให้บริการเชิงพาณิชย์อย่างเป็นทางการในเมืองเซินเจิ้นตั้งแต่ต้นปี 2021 ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความพร้อมของเทคโนโลยีและโมเดลธุรกิจ

โมเดลการทำงานของ Meituan มีลักษณะเฉพาะตัวดังนี้:

• ระบบอัตโนมัติครบวงจร: เมื่อลูกค้าสั่งอาหารผ่านแอปพลิเคชัน ไรเดอร์จะไปรับอาหารจากร้านและนำไปส่งที่สถานีปล่อยโดรน (Drone Port) จากนั้นโดรนจะบินไปยังจุดหมายปลายทางโดยอัตโนมัติ
• ตู้ล็อกเกอร์อัจฉริยะ: โดรนจะหย่อนพัสดุลงในตู้ล็อกเกอร์อัจฉริยะ (Smart Locker) ที่ติดตั้งอยู่ตามอาคารสำนักงานหรือที่พักอาศัย ลูกค้าจะได้รับแจ้งเตือนพร้อมรหัสเพื่อเปิดรับอาหาร ซึ่งช่วยลดความซับซ้อนในการส่งมอบและเพิ่มความปลอดภัย
• ประสิทธิภาพและความเร็ว: ระบบของ Meituan สามารถจัดส่งอาหารได้ภายในเวลาเฉลี่ยเพียง 15 นาทีในรัศมีการให้บริการ ซึ่งรวดเร็วกว่าการใช้ไรเดอร์ในสภาพการจราจรที่หนาแน่น
• ขีดความสามารถทางเทคนิค: เทคโนโลยีของ Meituan มีความก้าวหน้าอย่างมาก โดยมีศูนย์ควบคุมที่สามารถบริหารจัดการโดรนได้พร้อมกันถึง 7,000 ลำต่อตารางกิโลเมตร และควบคุมได้จากระยะไกลถึง 600 กิโลเมตร ซึ่งแสดงถึงความสามารถในการขยายบริการให้ครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ได้ในอนาคต

ความสำเร็จของ Meituan ในเซินเจิ้นได้กลายเป็นต้นแบบสำคัญที่แสดงให้เห็นว่า โดรนส่งอาหารสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพในสภาพแวดล้อมของเมืองใหญ่ที่มีความซับซ้อนสูง

DoorDash และ DashWing: การรุกตลาดในสหรัฐอเมริกา

ในฝั่งของสหรัฐอเมริกา DoorDash ซึ่งเป็นผู้นำตลาดแอปพลิเคชันส่งอาหาร ก็ได้รุกหน้าพัฒนาบริการโดรนอย่างจริงจังผ่านโครงการ DashWing โดยได้เริ่มทดสอบการให้บริการในหลายพื้นที่ เช่น เมืองออสติน รัฐเท็กซัส ตั้งแต่ปี 2565 เป็นต้นมา โดยร่วมมือกับเครือร้านอาหารขนาดใหญ่อย่าง Wendy’s

จุดเด่นของโครงการ DashWing คือ:

• การลดเวลาและต้นทุน: จากการทดสอบพบว่า โดรน DashWing สามารถลดระยะเวลาในการจัดส่งได้โดยเฉลี่ยถึง 43% เมื่อเทียบกับการใช้ไรเดอร์แบบดั้งเดิม การลดเวลานี้ไม่เพียงแต่สร้างความพึงพอใจให้ลูกค้า แต่ยังหมายถึงการลดต้นทุนการดำเนินงานในระยะยาวอีกด้วย
• การทำงานร่วมกับร้านอาหาร: โมเดลของ DoorDash เน้นการทำงานร่วมกับร้านค้าพันธมิตร โดยมีการติดตั้งระบบให้พนักงานร้านอาหารสามารถนำอาหารบรรจุเข้าสู่โดรนได้โดยตรง ทำให้กระบวนการรวดเร็วและลดขั้นตอนลง
• เทคโนโลยีการหย่อนพัสดุ: โดรนของ DashWing ถูกออกแบบให้สามารถบินอยู่เหนือที่หมายและใช้สายเคเบิลหย่อนกล่องบรรจุอาหารลงมายังพื้นได้อย่างนุ่มนวลและแม่นยำ ซึ่งเหมาะกับการจัดส่งในพื้นที่ที่ไม่มีจุดลงจอดโดยเฉพาะ เช่น บริเวณสวนหน้าบ้าน

การเคลื่อนไหวของทั้ง Meituan และ DoorDash เป็นสัญญาณที่ชัดเจนว่า ตลาดโดรนส่งอาหารกำลังเปลี่ยนจากขั้นตอนการวิจัยและพัฒนาไปสู่การใช้งานจริงในเชิงพาณิชย์ ซึ่งจะส่งผลกระทบโดยตรงต่อการแข่งขันในอุตสาหกรรมและพฤติกรรมของผู้บริโภคในอนาคต

เทคโนโลยีเบื้องหลังและภาพรวมตลาด

การที่โดรนส่งอาหารสามารถเริ่มให้บริการได้จริงนั้นเป็นผลมาจากการพัฒนาอย่างก้าวกระโดดของเทคโนโลยีที่เกี่ยวข้องหลายด้าน ซึ่งเทคโนโลยีเหล่านี้เป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้การบินอัตโนมัติในเขตเมืองมีความปลอดภัยและมีประสิทธิภาพ

ก้าวข้ามขีดจำกัดด้วย BVLOS

หนึ่งในเทคโนโลยีที่เป็นตัวเปลี่ยนเกมสำหรับอุตสาหกรรมโดรนคือ การบินนอกระยะสายตา (Beyond Visual Line of Sight – BVLOS) ในอดีต กฎระเบียบด้านการบินส่วนใหญ่จำกัดให้ผู้ควบคุมต้องสามารถมองเห็นโดรนของตนเองได้ตลอดเวลา ซึ่งเป็นข้อจำกัดอย่างมากสำหรับการใช้งานในเชิงพาณิชย์ที่ต้องการบินในระยะทางไกล

อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันหน่วยงานกำกับดูแลด้านการบินในหลายประเทศ เช่น องค์การบริหารการบินแห่งชาติของสหรัฐอเมริกา (FAA) ได้เริ่มออกใบอนุญาตสำหรับการบินแบบ BVLOS มากขึ้น ซึ่งเปิดทางให้โดรนสามารถบินได้ไกลและครอบคลุมพื้นที่กว้างขึ้นโดยอาศัยระบบควบคุมจากระยะไกลและเซ็นเซอร์ตรวจจับสิ่งกีดขวางที่มีความแม่นยำสูง การอนุญาตนี้เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้บริษัทอย่าง Zipline สามารถขยายบริการจัดส่งเวชภัณฑ์และสินค้าด้วยโดรนไปยังหลายเมืองในสหรัฐฯ และเป็นรากฐานสำคัญที่ทำให้บริการโดรนส่งอาหารสามารถขยายตัวได้อย่างรวดเร็ว โดยมีการคาดการณ์ว่าจำนวนการจัดส่งสินค้าด้วยโดรนในสหรัฐฯ อาจสูงถึงกว่า 1 ล้านครั้งภายในช่วงปี 2023-2025

กลไกการทำงานของระบบโดรนส่งอาหาร

ระบบการทำงานของโดรนส่งอาหารโดยทั่วไปมีขั้นตอนที่ถูกออกแบบมาให้เป็นอัตโนมัติและมีประสิทธิภาพสูงสุด ดังนี้:

1. การรับคำสั่งซื้อ: เมื่อลูกค้าสั่งอาหารผ่านแอปพลิเคชัน ระบบจะประมวลผลว่าคำสั่งซื้อนั้นเหมาะสมที่จะจัดส่งด้วยโดรนหรือไม่ โดยพิจารณาจากระยะทาง น้ำหนักของอาหาร และสภาพอากาศ
2. การเตรียมและบรรจุ: ร้านอาหารจะเตรียมออเดอร์และบรรจุลงในภาชนะพิเศษที่ออกแบบมาเพื่อใช้กับโดรนโดยเฉพาะ ซึ่งช่วยรักษาอุณหภูมิและป้องกันความเสียหายระหว่างการขนส่ง
3. การนำส่งสู่สถานีโดรน: ในบางโมเดล อาจมีไรเดอร์ภาคพื้นดินทำหน้าที่รับอาหารจากร้านหลายๆ แห่งในบริเวณใกล้เคียง แล้วนำไปส่งยังสถานีปล่อยโดรน (Drone Hub) เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพ
4. การบินอัตโนมัติ: โดรนจะรับพัสดุและบินขึ้นสู่ระดับความสูงที่กำหนดตามเส้นทางที่คำนวณไว้ล่วงหน้าโดยระบบ AI เพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งกีดขวางและใช้พลังงานอย่างมีประสิทธิภาพสูงสุด
5. การส่งมอบ ณ ปลายทาง: เมื่อถึงที่หมาย โดรนจะใช้วิธีการส่งมอบที่แตกต่างกันไป เช่น การหย่อนพัสดุลงมาด้วยสายเคเบิล, การลงจอด ณ จุดที่กำหนด, หรือการส่งเข้าไปยังตู้ล็อกเกอร์อัจฉริยะ
6. การบินกลับและการชาร์จ: หลังจากส่งมอบสำเร็จ โดรนจะบินกลับไปยังสถานีโดยอัตโนมัติเพื่อชาร์จแบตเตอรี่และเตรียมพร้อมสำหรับเที่ยวบินต่อไป

กระบวนการทั้งหมดนี้ถูกควบคุมและตรวจสอบผ่านศูนย์บัญชาการกลาง ซึ่งช่วยให้การดำเนินงานเป็นไปอย่างราบรื่นและปลอดภัย

เปรียบเทียบประสิทธิภาพ: โดรน vs. ไรเดอร์

เพื่อให้เห็นภาพที่ชัดเจนยิ่งขึ้นถึงศักยภาพของโดรนส่งอาหาร การเปรียบเทียบคุณสมบัติด้านต่างๆ กับการจัดส่งโดยไรเดอร์แบบดั้งเดิมจะช่วยให้เข้าใจถึงข้อดีและข้อจำกัดของแต่ละรูปแบบได้เป็นอย่างดี

อนาคตในประเทศไทย: เราพร้อมหรือยัง?

สำหรับประเทศไทย แม้ว่าบริการโดรนส่งอาหารจะยังไม่เปิดให้บริการอย่างเป็นทางการ แต่กระแสความสนใจและการจับตามองเทคโนโลยีนี้มีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ผู้เชี่ยวชาญในอุตสาหกรรมโลจิสติกส์หลายฝ่ายคาดการณ์ว่า ประเทศไทยอาจได้เห็นการนำร่องใช้โดรนส่งอาหารในพื้นที่จำกัดภายในระยะเวลาไม่เกิน 5 ปีข้างหน้า

ปัจจัยที่อาจผลักดันให้เกิดการนำเทคโนโลยีนี้มาใช้ในประเทศไทย ได้แก่:

• ปัญหาการขาดแคลนแรงงาน: เช่นเดียวกับหลายประเทศทั่วโลก ประเทศไทยกำลังเผชิญกับความท้าทายด้านแรงงานในภาคบริการขนส่ง โดยเฉพาะปัญหาไรเดอร์ขาดแคลนในช่วงเวลาที่มีความต้องการสูง ซึ่งส่งผลต่อคุณภาพและความรวดเร็วในการให้บริการ
• ปัญหการจราจร: ในเขตเมืองใหญ่เช่นกรุงเทพมหานคร การจราจรที่ติดขัดเป็นอุปสรรคสำคัญต่อการจัดส่งอาหารให้ทันเวลา โดรนซึ่งสามารถบินข้ามการจราจรได้จึงเป็นทางออกที่น่าสนใจอย่างยิ่ง
• นโยบายภาครัฐ: การส่งเสริมเศรษฐกิจดิจิทัลและนวัตกรรมใหม่ๆ ของภาครัฐ รวมถึงโครงการส่งเสริมการค้าออนไลน์ต่างๆ เช่น โครงการเงินหมื่นเฟส 3 ที่กระตุ้นยอดขายของร้านค้า อาจเป็นปัจจัยเร่งให้ผู้ประกอบการมองหาเทคโนโลยีใหม่ๆ เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพในการจัดส่งและรองรับปริมาณคำสั่งซื้อที่เพิ่มขึ้น

อย่างไรก็ตาม ความท้าทายที่สำคัญสำหรับประเทศไทยยังคงเป็นเรื่องของกฎระเบียบและข้อบังคับด้านการบินที่ต้องมีความชัดเจนและเอื้อต่อการใช้งานในเชิงพาณิชย์ รวมถึงการยอมรับจากสังคมและความพร้อมของโครงสร้างพื้นฐาน เช่น สถานีปล่อยโดรน และจุดรับสินค้าในอาคารต่างๆ ซึ่งจำเป็นต้องมีการวางแผนและพัฒนาร่วมกันจากทุกภาคส่วน

ผลกระทบต่ออาชีพไรเดอร์และระบบนิเวศโลจิสติกส์

คำถามที่สำคัญที่สุดคือ “นี่คือจุดจบของอาชีพไรเดอร์หรือไม่?” คำตอบอาจไม่ใช่การหายไปโดยสิ้นเชิง แต่เป็นการเปลี่ยนแปลงบทบาทและรูปแบบของอาชีพอย่างมีนัยสำคัญ

ในระยะสั้นและระยะกลาง โดรนและไรเดอร์มีแนวโน้มที่จะทำงานร่วมกันในลักษณะของระบบไฮบริด (Hybrid System) โดยโดรนจะทำหน้าที่ขนส่งในระยะทางไกลระหว่างจุด (Hub-to-Hub) หรือในเส้นทางที่การจราจรหนาแน่น ส่วนไรเดอร์จะรับช่วงต่อในการจัดส่งจากสถานีโดรนไปยังหน้าประตูของลูกค้าโดยตรง (Last-Mile Delivery) ซึ่งเป็นส่วนที่ต้องใช้ความยืดหยุ่นและการปฏิสัมพันธ์กับมนุษย์

การเปลี่ยนแปลงที่อาจเกิดขึ้นกับอาชีพไรเดอร์:

• การเปลี่ยนบทบาท: ไรเดอร์อาจเปลี่ยนบทบาทไปสู่การเป็นผู้ควบคุมและบำรุงรักษาโดรน, เจ้าหน้าที่ประจำสถานีปล่อยโดรน, หรือผู้เชี่ยวชาญด้านการขนส่งในระยะสุดท้าย
• การสร้างอาชีพใหม่: ระบบนิเวศของโดรนจะสร้างตำแหน่งงานใหม่ๆ ที่ไม่เคยมีมาก่อน เช่น นักวิเคราะห์ข้อมูลเส้นทางการบิน, ผู้เชี่ยวชาญด้านกฎระเบียบการบินโดรน, และวิศวกรซ่อมบำรุง
• ความต้องการทักษะใหม่: แรงงานในอุตสาหกรรมนี้จะต้องพัฒนาทักษะด้านเทคโนโลยีและความเข้าใจในระบบอัตโนมัติมากขึ้น เพื่อให้สามารถทำงานร่วมกับเทคโนโลยีใหม่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ดังนั้น แทนที่จะมองว่าเป็นการ “อวสาน” ของอาชีพ อาจมองได้ว่าเป็นการ “วิวัฒนาการ” ซึ่งผู้ที่สามารถปรับตัวและเรียนรู้ทักษะใหม่ๆ จะยังคงเป็นส่วนสำคัญของระบบนิเวศโลจิสติกส์ในอนาคต

บทสรุป: ทิศทางของอุตสาหกรรมส่งอาหาร

การที่โดรนส่งอาหารเริ่มใช้จริงแล้วโดยบริษัทชั้นนำของโลก ถือเป็นจุดเปลี่ยนที่ชัดเจนซึ่งจะกำหนดทิศทางของอุตสาหกรรม Food Delivery และโลจิสติกส์ในทศวรรษหน้า เทคโนโลยีนี้ไม่ได้เป็นเพียงนวัตกรรมที่น่าตื่นตาตื่นใจ แต่เป็นเครื่องมือเชิงกลยุทธ์ที่ช่วยแก้ปัญหาด้านต้นทุน ประสิทธิภาพ และการขาดแคลนแรงงานได้อย่างตรงจุด

แม้ว่าการนำมาปรับใช้ในวงกว้างยังต้องเผชิญกับความท้าทายด้านกฎระเบียบ โครงสร้างพื้นฐาน และการยอมรับของสังคม แต่แนวโน้มทั่วโลกแสดงให้เห็นว่าอุปสรรคเหล่านี้กำลังค่อยๆ ถูกแก้ไข การเกิดขึ้นของบริการโดรนส่งอาหารจึงไม่ใช่คำถามว่า “จะเกิดขึ้นหรือไม่” แต่เป็น “จะเกิดขึ้นเมื่อไหร่และในรูปแบบใด” การเตรียมความพร้อมและปรับตัวของทุกภาคส่วนที่เกี่ยวข้อง ตั้งแต่ผู้ประกอบการไปจนถึงแรงงานในระบบ จึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่งเพื่อรับมือกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่นี้